Praeclarae mortes sunt imperatoriae;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Cur haec eadem Democritus? Quid sequatur, quid repugnet, vident. Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Ut aliquid scire se gaudeant? Duo Reges: constructio interrete. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Sed quod proximum fuit non vidit. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur;

Tamen a proposito, inquam, aberramus. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Negat enim summo bono afferre incrementum diem.
Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens.
Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?
Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos.

Non metuet autem, sive celare poterit, sive opibus magnis
quicquid fecerit optinere, certeque malet existimari bonus
vir, ut non sit, quam esse, ut non putetur.

Ita finis bonorum existit secundum naturam vivere sic
affectum, ut optime is affici possit ad naturamque
accommodatissime.

Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.

Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;
Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur?
Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda.

Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur?

Bork: At, illa, ut vobis placet, partem quandam tuetur, reliquam deserit.
Bork: Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.
Sed haec omittamus;: Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas?
An potest cupiditas finiri?: Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.